Consuelo, ksiezna Marlborough z domu Vanderbilt (1877–1964), z synami, lordem Ivorem Karolem Spencerem-Churchillem (1898–1956) i Johnem Albertem Edwardem Williamem Spencerem-Churchillem, pózniejszym 10. ksieciem Marlborough (1897-1972), sfotografowani w strojach, które mieli na sobie podczas koronacji króla Jerzego V w czerwcu 1911 r.

Choc od 1906 r. ksiezna pozostawala w separacji, wymagano jej uczestnictwa w ceremonii jako jednej z najwazniejszych arystokratek w królestwie. Obaj synowie szli w orszaku króla jako paziowie. Niniejsza fotografia Lafayette’a przypomina portret rodziny Marlborough pedzla J.S. Sargenta z 1905 r., choc wydaje sie, ze na tym zdjeciu z 1911 r., pomimo najszczerszych checi fotografa, ksiezna wyglada bezbarwnie.

Pomimo separacji, a pózniej rozwodu w 1921 r., Consuelo zawsze miala bliski kontakt ze swoimi dziec­mi. Chlopcy róznili sie bardzo temperamentem. John (zwany Blandfordem ze wzgledu na posiadany grzecz­nosciowy tytul markiza Blandford) byl “zuchwaly, upar­ty i z zasady sprzeciwial sie autorytetom”, zas Ivor od­znaczal sie “lagodnoscia, uczciwoscia i pilnoscia”. Ich pózniejsze losy nie mogly sie potoczyc bardziej od­miennymi torami.

Lord Ivor Churchill (jak wolal byc nazywany) odzie­dziczyl po matce zainteresowanie sztuka oraz milosc do Francji. Jego zazylosc z matka zostala utrwalona na obrazie Giovanniego Boldiniego, na którym „wtula glo­we w jej elegancki dekolt i lgnie do jej ciala, prezen­tujac niemal freudowski wizerunek synowskiego uwiel­bienia“.

Ivor zostal koneserem, mecenasem oraz kolekcjo­nerem nowoczesnego malarstwa francuskiego i rzezby. W jego zbiorach znalazly sie dziela Ingresa, Moneta, Matisse‘a, Bonnarda i Cezanne‘a. Jak Consuelo dumnie odnotowala w swojej autobiografii: “Ivor posiadl wiedze i gust. Jego polemiki z angielskim krytykiem sztuki Rogerem Fry‘em (1866-1934) byly moze dla wielu nie­zrozumiale, ale za to organizowane przezen wystawy francuskiej sztuki wspólczesnej przyniosly mu po­wszechne uznanie, a jego pózniejsza praca dla gene­rala de Gaulle‘a uwienczona zostala Legia Honorowa”.

W przeciwienstwie do swego brata John oddal sie sluzbie publicznej. Walczyl aktywnie w dwóch wojnach swiatowych i sprawowal funkcje burmistrza Woodstock, miasteczka sasiadujacego z palacem Blenheim. Po odziedziczeniu tytulu ksiazecego kontynuowal wysilki ojca, by zachowac dla rodziny i narodu wspanialy pa­lac Blenheim. W 1950 r., aby podolac splatom podatku i zdobyc pieniadze na utrzymanie budynku, otworzyl swój arystokratyczny dom dla publicznosci i sam stal w drzwiach, sprzedajac przewodniki. Jego matka na­pisala w swojej ksiazce: “Wysilek zostal uwienczony sukcesem. Ponad 100,000 turystów, placacych za wstep po dwa szylingi szesc pensów (równowartosc dzisiej­szych 12.5 p), odwiedzilo Blenheim w pierwszym roku otwarcia”. W 1966 r., kiedy rzad przyznal 55,000 funtów na restauracje palacu, ksiaze dolozyl podobna kwote.