Constance Edwina, ksiezna Westminsteru (1875–1970)
Widoczna na tym zdjeciu sztuczna rustykalna poza stanowila z pewnoscia pomysl portretowanej i swego rodzaju zabawe, jako ze sceny rodzajowe poczawszy od 1897 r. byly juz niemodne (zob. il. 14). Niniejszy portret wyznacza kres owego stylu wystudiowanej fotografii.
Niedorzecznie waska talia ksieznej przez niemal cala epoke wiktorianska byla uwazana za kwintesencje kobiecosci. Moda poprzednich pokolen starala sie nawet jeszcze bardziej ja podkreslic poprzez bufiaste rekawy i przesadnie wyeksponowane ramiona. Jak sie mozna bylo spodziewac, polegajace na diecie i znieksztalcaniu ciala wysilki czynione po to, by uzyskac upragniona talie osy zaczely powodowac problemy zdrowotne. Powstale w 1881 r. Rational Dress Society (Towarzystwo Racjonalnego Ubioru) wydalo oswiadczenie, w którym sprzeciwilo sie kazdej modzie „deformujacej cialo, krepujacej ruchy lub w jakikolwiek inny sposób powodujacej okaleczenie ciala”.
Wizerunki Shelagh i jej siostry Daisy powstale na poczatku XX w. to juz niemal zmierzch epoki gorsetu, choc czasopismo The Lady w 1901 r. w swych kolumnach poswieconych modzie oswiadczylo, ze „nie ma szans, by zaprzestano uzywania gorsetu, bo nie jest to ani mozliwe ani pozadane”. Zaledwie 18 miesiecy pózniej ten sam magazyn oglosil koniec tego narzedzia tortur, stwierdzajac naiwnie, iz „talia jest uznawana za blahostke, z która pozegnaly sie wszystkie wrazliwe kobiety”.