Prawdopo­dobnie temu czarnemu jak pólkrwi murzyn mezczyznie wyjatkowo podobala sie moja uroda blondynki“. Pomi­mo iz ksiezna z calego serca pogardzala jego rola „za­wodowego uwodziciela“, podziwiala go za lojalnosc wobec Anglii.

Niemniej jednak, w pełnych napięcia latach przed wybuchem pierwszej wojny światowej doszła do wnio­sku, że Soveral stał się “niemal niebezpiecznym fana­tykiem antyniemieckim” i doradzała odwiedzającym Niemcy mężom stanu, by „najlepiej udawali, że traktu­ją go jako przyjaciela. Był w Londynie tak długo...“ Da­isy podejrzewała również, że wywierał wpływ na bry­tyjskiego króla, a także uznała, iż najlepiej byłoby, gdyby „odszedł w spokoju na drugi świat“.

Rewolucja portugalska pozbawiła Soverala majątku. Ze stratą dla potomności nie zdecydował się na napi­sanie wspomnień, które przyniosłyby mu materialną korzyść, czując, iż “zaufanie jest rzeczą świętą”.

Niniejsza fotografia została zrobiona miesiąc po zamordowaniu króla Carlosa i jego następcy, księcia Portugalii. Brytyjsko-portugalskie stosunki od wieków były z reguły przyjazne. Kiedy w 1903 r. markiz zorga­nizował oficjalną wizytę państwową w Portugalii, bry­tyjskiego króla przyjęto owacyjnie. Parlament brytyjski wyraził swoje “oburzenie i głębokie zaniepokojenie” z powodu zamachu, zaś król Edward VII zerwał z tra­dycją i wziął udział we mszy żałobnej upamiętniającej zabitych, będąc tym samym pierwszym brytyjskim monarchą od czasów Reformacji w XVI w., który uczest­niczył we mszy katolickiej.

Chociaż Soveral często podróżował z królem Edwardem VII, w marcu 1908 r., zapewne z powodu niepokojów w Portugalii, pozostał w Londynie, pod­czas gdy król udał się do Biarritz. Wygląda na to, że również królowa Aleksandra darzyła markiza sympa­tią. Odnosząc się do jej głuchoty, Daisy zwróciła uwa­gę, że Soveral „mówi wyraźnie, toteż ona zawsze go słyszy“.

Lillie Langtry, słynna aktorka i dawna kochanka kró­la Edwarda VII, opisała markiza w następujący sposób: “miał duże, ciemne, pełne ekspresji oczy, przystojne rysy i matową cerę; jego kruczoczarne mefistofelesowskie brwi i wąsy Kaisera nadawały mu aparycję połykacza ognia, ale tak naprawdę był najłagodniejszym człowie­kiem pod słońcem”. Cesarz niemiecki nie darzył jednak szacunkiem swego najpopularniejszego dworzanina. Odnosząc się do jego przezwiska “Blue Monkey” (kocz­kodan czarnosiwy), bliskich stosunków z dworem bry­tyjskim oraz sympatii wobec brytyjskiego porozumie­nia z Francją oświadczył: “Niebywałe, na jakie wysoko­ści wspiąć się może mandryl!” Był również przekonany, że Soveral jest brytyjskim agentem.