 |
Negative No: Laf4704 Dated: 01-04-1905 |
W 1888 r. Gertruda wyszła za mąż za Jerzego Albu (1857-1935), który wcześniej opuścił Niemcy z powodu ciężkiej sytuacji finansowej, by szukać szczęścia w Afryce Południowej. Dorobił się tam wielkiej fortuny i został jednym z najbogatszych „Randlordów“ – potentatów w wydobywaniu złota i diamentów. Jego firma, General Mining and Finance Corporation, po serii późniejszych fuzji stała się zalążkiem dzisiejszego globalnego giganta w kopalnictwie – BHP Billiton.
Choć Albu przyjął angielskie obywatelstwo w 1911 r., otrzymał tytuł baroneta w 1912 r. i nabył dom w Londynie, nigdy nie osiadł na stałe w Wielkiej Brytanii. W 1912 r. kupił 40-pokojową rezydencję „Northwards“ w Johannesburgu, zaprojektowaną przez słynnego architekta Herberta Bakera, która stała się siedzibą jego rodziny do 1951 r. Lady Albu, która urodziła sześcioro dzieci, poświęciła się prowadzeniu domu. Do dziś pamiętana jest jako idealna gospodyni. Zawsze elegancko ubrana (w młodości była krawcową!), Gertruda co wtorek organizowała u siebie przyjęcia, które wysoko ceniła śmietanka towarzyska Johannesburga.
Lady Albu zmarła 18 kwietnia 1950 r.
Niniejsza fotografia, zrobiona w Londynie w 1905 r., przedstawia Gertrudę za kierownicą samochodu marki C.G.V. o pojemności silnika 6,3 litra i mocy 25 KM, z płaską na bokach, ale gustowną karoserią i kosztowną tapicerką. Pani Albu była w tym czasie jedną z nielicznych dam z towarzystwa, która nauczyła się kierować swoim autem.
Pomiędzy grudniem 1903 r. a końcem 1904 r. francuska firma Fernand Charron, Leonce Girardot & Carl Voigt wyprodukowała tylko 79 takich samochodów, nazywanych typem „H“ (5,7 litra pojemności silnika) lub typem „H1“ (6,3 litra). Na liście oczekujących na zakup tych eksluzywnych automobilii znaleźli się m.in. król Portugalii i amerykańscy biznesmeni Waldorf Astor i William Vanderbilt. Orly Roederer – producent słynnego szampana Louis Roederer – nabył samochód identyczny jak ten w posiadaniu Gertrudy. Auto Roederera przetrwało w dobrym stanie do lat 70. XX w. i zakupione zostało przez entuzjastę starych aut, Bryana Goodmana, który go pieczołowicie odrestaurował, a następnie opublikował sprawozdanie z przedsięwziętych robót. Niedawno zostało ono sprzedane za prawie 400 000 euro.
Niejaki A.L. Allen, właściciel ówczesnego C.G.V. o mocy 15 KM, w artykule napisanym w październiku 1903 r. do magazynu „The Car Illustrated“ wychwalał ciszę jego silnika i niezawodność zapłonu.
Firma C.G.V., choć krótko istniejąca (1901-1906), od razu zdobyła reputację producenta modeli wysokiej jakości i przez trzy kolejne lata w 1902, 1903 i 1904 roku zdobyła złote medale na Paryskich Wystawach. Samochody C.G.V. wzorowane były na autach Panharda (dobrze znanych trzem dyrektorom firmy, którzy w młodości prowadzili panhardy na rajdach motorowych), ale zostały znacznie usprawnione i wyposażone w opancerzoną drewnianą ramę oraz, po raz pierwszy w historii, w gaźnik schładzany wodą. Charron, Girardot i Voigt rozstali się po 1906 r. F. Charron, który ożenił się z córką Adolphe Clémenta, zaczął pracować w biznesie swojego teścia i samochody, które wtedy projektował, sprzedawane były do 1930 r. pod nazwą Charron.